Stałe kondensatory polimerowe wykorzystują jako elektrolit chemicznie stabilny, stały polimer przewodzący, co eliminuje jedną z głównych wad konwencjonalnych aluminiowych kondensatorów elektrolitycznych: degradację elektrolitu na bazie cieczy. Tradycyjne kondensatory opierają się na elektrolicie, który może odparować, wyciekać lub rozkładać się chemicznie pod wpływem wilgoci. Stwarza to ryzyko dla niezawodności, szczególnie w wilgotnych lub korozyjnych środowiskach pracy. Natomiast stały polimer znajdujący się wewnątrz kondensatora stałego polimeru jest z natury nielotny i nieodparowujący, co oznacza, że nie ulega degradacji pod wpływem wilgoci lub powietrza w miarę upływu czasu. Dzięki temu jest on wysoce odporny na zmiany pojemności lub równoważnej rezystancji szeregowej (ESR), które w przeciwnym razie miałyby miejsce w przypadku rozkładu elektrolitu. Ponieważ nie zawiera cieczy, prawdopodobieństwo wyschnięcia, wyładowania łukowego wewnętrznego lub zmiany wydajności na skutek wilgoci atmosferycznej jest praktycznie wyeliminowane.
Konstrukcja kondensatorów polimerowych obejmuje solidne metody kapsułkowania przy użyciu wysokiej jakości żywic, mas zalewowych na bazie epoksydów lub formowanych korpusów z żywicy, które zapewniają pierwszą, krytyczną barierę dla wilgoci zewnętrznej. Oprócz tych głównych obudów producenci stosują hermetyczne uszczelnienie wokół podstawy kondensatora w miejscu, w którym końcówki przewodów wychodzą z korpusu. Pomaga to blokować wnikanie wilgoci poprzez działanie kapilarne — jedną z najczęstszych dróg przedostawania się zanieczyszczeń środowiskowych do elementów elektronicznych. Niektóre konstrukcje zawierają metalowe kanistry z końcami spawanymi laserowo lub zaciskanymi i mogą zawierać uszczelki odporne na wilgoć lub uszczelki polimerowe. To warstwowe podejście do uszczelniania gwarantuje, że nawet w środowiskach o wysokiej wilgotności lub skłonnych do kondensacji – takich jak elektronika zewnętrzna, zastosowania w wilgotnym klimacie lub instalacje przybrzeżne – kondensator zachowuje swoją integralność fizyczną i elektryczną przez dłuższy czas pracy.
Kolejna warstwa ochrony w kondensatorach polimerowych wynika z zastosowania materiałów wewnętrznych odpornych na korozję. Anody są zwykle wykonane z aluminium o wysokiej czystości lub tantalu z tlenkowymi warstwami dielektrycznymi, które są samopasywujące. Warstwy te zapobiegają reakcjom chemicznym, które mogą zostać wywołane przez śladową wilgoć lub zanieczyszczenia atmosferyczne. Sam przewodzący polimer jest chemicznie obojętny i ma niską przepuszczalność tlenu i wilgoci, co oznacza, że nie przyczynia się do wewnętrznej korozji ani migracji jonów. Producenci pokrywają powierzchnie wewnętrzne powłokami antykorozyjnymi lub stosują polimery odporne na utlenianie, które pozostają stabilne w wilgotnym środowisku. Ta odporność chemiczna gwarantuje, że nawet przy długotrwałym użytkowaniu w wilgotnych lub korozyjnych warunkach otoczenia wewnętrzne struktury elektrod nie ulegną rozkładowi elektrochemicznemu, który może prowadzić do pogorszenia wydajności lub zwiększenia ESR.
Kondensatory polimerowe są szeroko testowane pod kątem stabilności przy jednoczesnym narażeniu na wysoką wilgotność i podwyższone temperatury, w warunkach takich jak 85°C przy wilgotności względnej 85% przez 1000–2000 godzin. Podczas gdy w takich warunkach tradycyjne kondensatory elektrolityczne mogą ulegać odparowaniu elektrolitu, hydrolizie lub tworzeniu się kwasu, co prowadzi do pęcznienia, wycieku lub utraty dielektrycznej, stałe polimery pozostają stabilne chemicznie i nie rozkładają się na korozyjne produkty uboczne. Przewodzący elektrolit polimerowy został zaprojektowany tak, aby był odporny termicznie i chemicznie obojętny, odporny na tworzenie się ścieżek przewodzących lub wydzielanie się gazu, który mógłby zagrozić wewnętrznej izolacji lub spowodować wzrost ciśnienia. W rezultacie kondensatory te zachowują wąskie tolerancje elektryczne nawet w ekstremalnych warunkach środowiskowych, co czyni je idealnymi do zewnętrznych sterowników LED, przetwornic zasilania lub telekomunikacyjnych stacji bazowych wdrażanych w klimacie tropikalnym lub subtropikalnym.
